Newland
Batagianni Gallery, 2023
Ο σουρεαλιστικός κόσμος μιας ρομαντικής εξερευνήτριας
Η Γεωργία Δαμοπούλου, πιστή στην καλλιτεχνική της έρευνα και διαδρομή, μας μεταφέρει, με το πρότζεκτ Newland, σε ένα φανταστικό κόσμο. Το γήινο περιβάλλον που δημιουργεί, δε θυμίζει σε τίποτε, όλα όσα έως τώρα βιώνουμε εμπειρικά και γνωρίζουμε. Επηρεασμένη από το λογοτεχνικό έργο The Crystal World (1966) του James G. Ballard, δημιουργεί το ρόλο της scientific artistic expeditor Dr. Isabel Blacksmith. Η εξερευνήτρια αποτυπώνει και καταγράφει τη μετάπλαση της φύσης, η οποία επεκτείνεται καθημερινά και μετατρέπεται σε ένα πλαστικοποιημένο δάσος. H Newland είναι ένας συνθετικός τόπος που τα συστατικά του είναι ρητίνες, σιλικόνες, zip-ties, pvc, κόλλες και πλαστικές κλωστές, συστατικά τα οποία καταλαμβάνουν σιωπηλά και ύπουλα το χώρο, όπως τα έργα της Lynda Benglis.
Η Γεωργία Δαμοπούλου, φανερά επηρεασμένη από το Θέατρο του Παραλόγου, μετατρέπει το φυτικό και ζωικό βασίλειο σε ένα ανοίκειο, συνθετικό περιβάλλον. Σαν άλλος Ionesco αντιστρέφει τους όρους της αφήγησης. Μόνο που στη Newland δε μεταμορφώνονται οι άνθρωποι σε ρινόκεροι, αλλά το ανθρώπινο περιβάλλον μετατρέπεται σε μία αφύσικα πλαστικοποιημένη εκδοχή. Στην εικονική πραγματικότητα που δημιουργεί η καλλιτέχνιδα, οι άνθρωποι δε μεταλλάσσονται σε περίεργες οντότητες, παρόλο που το γήινο περιβάλλον παραμένει το ίδιο, αλλά ξεκινάει, μία δίχως επιστροφή, μετάλλαξη του γνώριμου περιβάλλοντος σε ένα σύστημα πλαστικών υλών, που ολοένα σφίγγει και αφομοιώνει τον άνθρωπο.
Ένας αρχικά αφιλόξενος τόπος, ερμητικά κλειστός, χωρίς ίχνος από τα γνώριμα φυτά και ζώα με τα οποία έως τότε συμβίωνε ο άνθρωπος, ανοίγεται μπροστά του. Τι θα φέρει η νέα αυτή συνθήκη; Θα επιβιώσει ο άνθρωπος; Θα προσαρμοστεί; Θα μπορέσει να ευδοκιμήσει ξανά; Ναι, απαντάει η καλλιτέχνιδα. Ο περιβάλλοντας χώρος που δημιουργείται είναι γεμάτος χρώματα, μαλακές υφές και συνθέσεις που προσκαλούν το άγγιγμα του ανθρώπου και δημιουργούν νέες συνθήκες συμβίωσης και εξέλιξης μέσα σε αυτόν. Οι εικόνες που δημιουργούνται στη Newland θυμίζουν τη ψευδαίσθηση του Παραδείσου, όπου ο άνθρωπος τριγυρνάει μέσα σε αυτόν μαγεμένος, όπως η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.
Επιμέλεια
Μαρίνα Αθανασιάδου
ιστορικός τέχνης
Αθήνα, 2023
The surreal world of a romantic expeditor
Georgia Damopoulou, always faithful to her artistic route and research, guides us towards an imaginary world. The artist creates an earthy environment that does not resemble by any chance, to what we know and experience as normal. She is inspired by James G. Ballard's novel The Crystal World (1966), to create a persona, the scientific artistic expeditor Dr. Isabel Blacksmith. The expeditor depicts and registers the transformation of nature that expands daily and transforms itself to a plasticised forest. Newland is a synthetic earth whose materials are resins, silicones, zip-ties, pvc, adhesives and plastic threads, materials that silently and insidiously take over the space, like Lynda Benglis' artworks.
Georgia Damopoulou, inspired by the Theatre of the Absurd, transforms the plant and animal kingdoms into an unfamiliar, synthetic environment. Like another Ionesco, she reverses the terms of the narrative. In Newland, it is not humans who are transformed into rhinoceroses, but the human environment changes to an abnormal plasticized version. The artist creates a virtual reality where, humans do not mutate into strange creatures, even though the earthly environment remains the same, but rather begins a never-ending mutation of the familiar environment into a system of plastic materials that increasingly constricts and assimilates human beings.
An initially hostile place, hermetically sealed, without any trace of familiar plants and animals that man has hitherto coexisted with, opens in front of him. What will that new condition bring? Will man survive? Will he adapt? Will he be able to thrive again? Yes, the artist says. The created surrounding space is full of colours, soft textures and compositions that invite man’s touch and create new conditions of coexistence and evolution within it. The images created in Newland are reminiscent of the illusion of Heaven, where man wanders around enchanted, like Alice in Wonderland.
Curator
Marina Athanasiadou
art historian
Athens, 2023
City walls – Woven traces
Georgia Damopoulou has a unique artistic approach concerning the relationship between time and space which is manifested through the depiction of culturally charged cities and its monuments. The works created exclusively for the exhibition Mura Che Uniscono. Salonocco A Cittadella, give rise to associations on the weight of history and the trace of time. The in between space is a place of associations and memories. In the works Cittadella and Thessaloniki, time is insinuated as a Mighty Sculptor[1] composing a disobedient web of successive interconnections and intersections. Space and time coexist in a grid of figurative references and citations, with an emphasis not so much on the design accuracy or the depiction of the two cities’ street planning, but on the synthetic structure and linear flow of history, as well as the gravity of the events that determined them.
The gestural process - a product of time and precision – that presupposes the creation of Damopoulou’s two works, despite the labyrinthine visual effect, calls for an intellectual wandering and exploration through the paths of a greater collective memory that respectively molds the relationship of place and time. Through the plasticity and density of the patterns she weaves together human stories, she delves through fragmented histories, to question how the today’s visible remnants bring meaning to the human past. The artist encourages the observer along this path not just to study the unique identity of the geographic space, but at the same time to reconsider and contextualize it culturally and politically.
The works Haemolacria I and Haemolacria II, traverse a dialectic course between the past and the present, invoking human stories that oscillate between the real and the imaginary, the enigmatic and the paradox, composing a body of denatured creations into visual statements of appropriation. The injured psyche, fear and violence, confinement and alienation, form multi-layered narratives and testimonies. Made of fabric and artificial hair where the red color dominates in order to intensify the sense of trauma, the sculptures reveal notions of individual and collective freedom, of inclusion – regardless of specific places and times – as also divulge the vulnerability of human existence, making them universal and timeless. Installed in the magnificent Palazzo Pretorio the works while they complement each other in a dialectic relationship of images, meanings and flashbacks, they don’t just serve as reminders of the past. They come to warn us that history with its dark chapters is an evolving process over time and to activate our participation towards the dramatic and ominous developments of the present. On the other hand, the selection of the particular materials used for the implementation of the works is by no means random. They cite female nature and its oppression by the structures of patriarchy. Caught somewhere between power and weakness, hope and despair, the works suggest that human suffering can only be transformed into a coordinated and joint forceful act.
Eirini Papakonstantinou
Art historian/ MOMus Curator
[1] borrowing the title of M. Yourcenar’s book That Mighty Sculptor, Time (1983)
Georgia Damopoulou has a unique artistic approach concerning the relationship between time and space which is manifested through the depiction of culturally charged cities and its monuments. The works created exclusively for the exhibition Mura Che Uniscono. Salonocco A Cittadella, give rise to associations on the weight of history and the trace of time. The in between space is a place of associations and memories. In the works Cittadella and Thessaloniki, time is insinuated as a Mighty Sculptor[1] composing a disobedient web of successive interconnections and intersections. Space and time coexist in a grid of figurative references and citations, with an emphasis not so much on the design accuracy or the depiction of the two cities’ street planning, but on the synthetic structure and linear flow of history, as well as the gravity of the events that determined them.
The gestural process - a product of time and precision – that presupposes the creation of Damopoulou’s two works, despite the labyrinthine visual effect, calls for an intellectual wandering and exploration through the paths of a greater collective memory that respectively molds the relationship of place and time. Through the plasticity and density of the patterns she weaves together human stories, she delves through fragmented histories, to question how the today’s visible remnants bring meaning to the human past. The artist encourages the observer along this path not just to study the unique identity of the geographic space, but at the same time to reconsider and contextualize it culturally and politically.
The works Haemolacria I and Haemolacria II, traverse a dialectic course between the past and the present, invoking human stories that oscillate between the real and the imaginary, the enigmatic and the paradox, composing a body of denatured creations into visual statements of appropriation. The injured psyche, fear and violence, confinement and alienation, form multi-layered narratives and testimonies. Made of fabric and artificial hair where the red color dominates in order to intensify the sense of trauma, the sculptures reveal notions of individual and collective freedom, of inclusion – regardless of specific places and times – as also divulge the vulnerability of human existence, making them universal and timeless. Installed in the magnificent Palazzo Pretorio the works while they complement each other in a dialectic relationship of images, meanings and flashbacks, they don’t just serve as reminders of the past. They come to warn us that history with its dark chapters is an evolving process over time and to activate our participation towards the dramatic and ominous developments of the present. On the other hand, the selection of the particular materials used for the implementation of the works is by no means random. They cite female nature and its oppression by the structures of patriarchy. Caught somewhere between power and weakness, hope and despair, the works suggest that human suffering can only be transformed into a coordinated and joint forceful act.
Eirini Papakonstantinou
Art historian/ MOMus Curator
[1] borrowing the title of M. Yourcenar’s book That Mighty Sculptor, Time (1983)
landscape, 2022 Pripyat, 2022 bird's eye view, 2022 flip flop, 2022 Cittadella, 2021 Thessaloniki, 2021
Επιτρέπεται, Σπίτι της Κύπρου Τόποι Δημιουργίας, Πινακοθήκη Αβέρωφ Περί Ιστορίας, Θεωρήματα 2, ΕΜΣΤ Paros, 2020
Η Καταστροφή ως ηθική αποσύνθεση, 2020
Αμπελώνες Αβέρωφ, 2019 (Συλλογή Alpha bank) Reminder of destruction- Loving life, 2020
Στην δεύτερη εκδοχή των Θεωρημάτων με το πολύ επίκαιρο θέμα σχετικά με την ιστορία στην πρότασή μου εντάσσω τρεις καλλιτέχνες από τους απόφοιτους της ΑΣΚΤ του 1996 με τους οποίους μας συνδέει μία συνεχής πολυετής σχέση από το 1997 που επιμελήθηκα την τελευταία έκθεση των αποφοίτων της Σχολής στην Εθνική Πινακοθήκη. Οι καλλιτέχνες είναι συνομήλικοι, με μία ιδιαίτερη και πολύ ξεχωριστή εξέλιξη της δημιουργίας τους, τόσο σε επίπεδο τεχνικό, όσο και σε εννοιολογικό και αισθητικό.
Η Γεωργία Δαμοπούλου (1969) στο έργο της “Reminder of destruction- Loving life”, θεματικά επιλέγει μία τραγική στιγμή του 20ου αιώνα, την ρήψη, τον Αύγουστο του 1945, της ατομικής βόμβας ουρανίου στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, με εντολή του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Χάρι Τρούμαν, ως επίδειξη ισχύος της Αμερικής προς τη Σοβιετική Ένωση, κατά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου. Η ίδια, μας αποκαλύπτει την σημασία του τίτλου, λέγοντας πως «τελικά ενώ θα έπρεπε να δούμε την ατομική βόμβα σαν ένα κώδωνα κινδύνου της συνείδησης, μήπως ο φόβος της καταστροφής μας ωθεί να αγαπήσουμε εκ νέου τη ζωή;»
Ως μέσον επιλέγει την κατασκευή ενός είδους κρεμαστής, διάφανης, διάτρητης κουρτίνας, σε μικρή απόσταση από τον τοίχο, όπου με ρητίνες και νήμα «πλέκει» αναπτύσσει την εικόνα της, συγκεκριμένα την απεικόνιση της βόμβας σχηματίζοντας μία έκρηξη που εμφανίζεται σαν ένα μανιτάρι από τη γη μέχρι τον ουρανό. Πρόκειται για μία πολύ προσωπική τεχνική που αναπτύσσει με μία ποιητικότητα, δημιουργώντας στο θεατή τη χαρά της διερεύνησης της αποκάλυψης και της ερμηνείας της εικόνας.
Μία χειρονακτική εργασία, σαν σχέδιο αλλά και σαν κέντημα και πλέξιμο. Η εικόνα της έκρηξης με τους ρυθμούς της, τα ανάγλυφα και τα κενά, τις καμπύλες και τις κυκλικές γραμμώσεις με την ιδιαίτερη συνδρομή του φωτός και της σκιάς που πέφτουν πάνω στα σύννεφα. Μέσα στην απόδοση της όλης ρυθμολογίας στο σχέδιο και στην πλέξη της αναπτύσσει την σύνθεση του πλεξίματος ακολουθώντας μία αφηρημένη γραμμική ροή, με πυκνές γραμμές και μεγάλα κενά, που αντιστοιχούν στον ουρανό.
Η καλλιτέχνης δημιουργεί μία ιδιαίτερη κουρτίνα, μία γραμμική αναπαραστατική ανάπτυξη συνδεδεμένη με την στιγμή της έκρηξης, όχι σαν τραγικό γεγονός, αλλά ως μέρος της φύσης, ως λουλούδι, ως κάτι φυτικό ή σαν σύννεφα που μετακινούνται, με τις ρητίνες και το νήμα να μοιάζουν να αποδίδουν από μνήμης την στιγμή της έκρηξης. Αναπαράσταση του ωραίου, με ποιητικότητα, ενώ πρόκειται για τραγωδία.
δρ.Λίνα Τσίκουτα, Επιμελήτρια Εθνικής Πινακοθήκης
Θεωρήματα 2, ΠΕΡΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΕΜΣΤ, 2020
Νuketown?
Athanasiadou gallery, 2016
Με αφορμή ένα βίντεο-παιχνίδι
Κεντρικό στοιχείο της έκθεσης Nuketown της Γεωργίας Δαμοπούλου είναι το βιντεοπαιχνίδι Call of Duty και πιο συγκεκριμένα μία πίστα του παιχνιδιού, η φανταστική πόλη Nuketown. Η πίστα-πόλη Nuketown είναι βασισμένη σε μία ρεαλιστική αναπαράσταση μιας τυπικής πόλης των Η.Π.Α., στη Nevada, όπου γίνονται πυρηνικές δοκιμές. Οργανωμένες πυρηνικές εκρήξεις παρουσιάζουν σε μία κατοικημένη περιοχή τα αποτελέσματα των εκρήξεων αυτών.Το περιβάλλον που δημιουργεί η καλλιτέχνιδα, με ζωγραφικά έργα, κατασκευές και προβολές, είναι η πόλη-φάντασμα του παιχνιδιού. Η κυριολεκτική αναπαράσταση εικόνων της πόλης αναδεικνύει όμως μεταφορικά νοήματα και σκέψεις. Η φαινομενικά παραδοσιακή εικονοπλαστική πρακτική της Γεωργίας Δαμοπούλου καταφέρνει να αναδείξει αφηρημένες έννοιες και να σχολιάσει τη δύσκολη και αβέβαιη πραγματικότητα. Χωρίς να συγχέεται η δύναμη της τέχνης με τη «βαρβαρότητα» ενός παιχνιδιού, οι συνειρμοί στη σύγχρονη καθημερινότητα είναι σαφείς και δοσμένοι με χαλαρό αλλά ταυτόχρονα παραπλανητικό τρόπο. Η καλλιτέχνιδα μέσα από τις εικόνες-ταμπλώ ενός παιχνιδιού αναζητά το πέρα από την εικόνα, την αβεβαιότητα και την αγωνία που πολλές φορές ακινητοποιεί τους ανθρώπους. Με δημιουργικό τρόπο η Γεωργία Δαμοπούλου απομονώνει την τεχνική, την αισθητική και την αφήγηση του βιντεοπαιχνιδιού χρησιμοποιώντας και προσαρμόζοντάς τα στους σκοπούς της τέχνης της. Το παιχνίδι, ως σύγχρονο μέσο επικοινωνίας και εμπλοκής του θεατή, επανέρχεται στη ζωή και παρουσιάζεται με διαφορετική ερμηνεία. «Όλο αυτό το διάστημα της πολιτικοοικονομικής κρίσης, με την αγωνία, την ανασφάλεια και τις απανωτές επιθέσεις, συνειρμικά με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια τότε που μεγαλώναμε με την αγωνία της πυρηνικής έκρηξης και συνεπώς του τέλους της ασφάλειας, ομολογεί η καλλιτέχνιδα. Η αυτοκτονία της ανθρωπότητας από τη μία αλλά ταυτόχρονα η απόλαυση του «αμερικανικού ονείρου» στη νέα εποχή της τεχνολογίας με σημάδεψαν και έγιναν η αφορμή για τη δημιουργία της δικής μου Nuketown».
Μαρίνα Αθανασιάδου
Ιστορικός τέχνης – Mουσειολόγος
Αθήνα, Μάρτιος 2016
Κεντρικό στοιχείο της έκθεσης Nuketown της Γεωργίας Δαμοπούλου είναι το βιντεοπαιχνίδι Call of Duty και πιο συγκεκριμένα μία πίστα του παιχνιδιού, η φανταστική πόλη Nuketown. Η πίστα-πόλη Nuketown είναι βασισμένη σε μία ρεαλιστική αναπαράσταση μιας τυπικής πόλης των Η.Π.Α., στη Nevada, όπου γίνονται πυρηνικές δοκιμές. Οργανωμένες πυρηνικές εκρήξεις παρουσιάζουν σε μία κατοικημένη περιοχή τα αποτελέσματα των εκρήξεων αυτών.Το περιβάλλον που δημιουργεί η καλλιτέχνιδα, με ζωγραφικά έργα, κατασκευές και προβολές, είναι η πόλη-φάντασμα του παιχνιδιού. Η κυριολεκτική αναπαράσταση εικόνων της πόλης αναδεικνύει όμως μεταφορικά νοήματα και σκέψεις. Η φαινομενικά παραδοσιακή εικονοπλαστική πρακτική της Γεωργίας Δαμοπούλου καταφέρνει να αναδείξει αφηρημένες έννοιες και να σχολιάσει τη δύσκολη και αβέβαιη πραγματικότητα. Χωρίς να συγχέεται η δύναμη της τέχνης με τη «βαρβαρότητα» ενός παιχνιδιού, οι συνειρμοί στη σύγχρονη καθημερινότητα είναι σαφείς και δοσμένοι με χαλαρό αλλά ταυτόχρονα παραπλανητικό τρόπο. Η καλλιτέχνιδα μέσα από τις εικόνες-ταμπλώ ενός παιχνιδιού αναζητά το πέρα από την εικόνα, την αβεβαιότητα και την αγωνία που πολλές φορές ακινητοποιεί τους ανθρώπους. Με δημιουργικό τρόπο η Γεωργία Δαμοπούλου απομονώνει την τεχνική, την αισθητική και την αφήγηση του βιντεοπαιχνιδιού χρησιμοποιώντας και προσαρμόζοντάς τα στους σκοπούς της τέχνης της. Το παιχνίδι, ως σύγχρονο μέσο επικοινωνίας και εμπλοκής του θεατή, επανέρχεται στη ζωή και παρουσιάζεται με διαφορετική ερμηνεία. «Όλο αυτό το διάστημα της πολιτικοοικονομικής κρίσης, με την αγωνία, την ανασφάλεια και τις απανωτές επιθέσεις, συνειρμικά με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια τότε που μεγαλώναμε με την αγωνία της πυρηνικής έκρηξης και συνεπώς του τέλους της ασφάλειας, ομολογεί η καλλιτέχνιδα. Η αυτοκτονία της ανθρωπότητας από τη μία αλλά ταυτόχρονα η απόλαυση του «αμερικανικού ονείρου» στη νέα εποχή της τεχνολογίας με σημάδεψαν και έγιναν η αφορμή για τη δημιουργία της δικής μου Nuketown».
Μαρίνα Αθανασιάδου
Ιστορικός τέχνης – Mουσειολόγος
Αθήνα, Μάρτιος 2016
Το Nuketown είναι μία από τις μικρότερες πίστες της σειράς Call of Duty. Ο χάρτης Nuketown είναι εμπνευσμένος από ένα προάστιο των Ηνωμένων Πολιτειών όπου χρησιμοποιήθηκε για να μελετηθούν και να παρουσιαστούν οι επιδράσεις ενός ατομικού όπλου σε μια κατοικημένη περιοχή. Ο χάρτης περιλαμβάνει μανεκέν, κτήρια και οχήματα στα οποία οι παίκτες μπορούν να εισέλθουν. Ο χάρτης είναι κατά κύριο λόγο συμμετρικός και περιλαμβάνει δύο διώροφα σπίτια με γκαράζ και μία πίσω αυλή. Tο κέντρο της πίστας είναι αίθριο και περιλαμβάνει μερικά σταθμευμένα αυτοκίνητα. Οι ομάδες ξεκινάνε στις πίσω αυλές των σπιτιών και η δράση λαμβάνει χώρα στην κεντρική αλάνα. Στο τέλος κάθε παρτίδας μια ατομική βόμβα εκρήγνυται. Ο χάρτης έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον έβδομο τίτλο της σειράς Call of Duty, και λόγω της επιτυχίας του συνέχισε να εμφανίζεται και στους επόμενους δύο τίτλους με μικρές αλλαγές. Θεωρείται από τις πιο διαδεδομένες και επιτυχημένες πίστες του Call Of Duty το οποίο δικαιολογεί και τις πολλαπλές επιλογές της στα τουρνουά που διεξάγονται.
Δημήτρης Δημητριάδης
game developer
Nuketown is one of the lower levels of the Call of Duty series. The Nuketown map is inspired from a suburb in the United States which was used to study and present the effects of an atomic weapon in a residential area. The map includes mannequins, buildings and vehicles in which players can enter. The map is largely symmetrical and has two-storey houses with garages and a rear courtyard. The center of the track is a patio and includes some parked cars. The
teams start in the back yards of the houses and the action takes place in the central vacant lot. A bomb explodes in the end of each game. The map made its first appearance in the seventh title of the Call of Duty series, and because of its success it continued to appear in the next two titles with minor changes. It is considered one of the most widespread and successful runs of Call Of Duty justifying its multiple options in tournaments.
Dimitris Dimitriadis
game developer
Δημήτρης Δημητριάδης
game developer
Nuketown is one of the lower levels of the Call of Duty series. The Nuketown map is inspired from a suburb in the United States which was used to study and present the effects of an atomic weapon in a residential area. The map includes mannequins, buildings and vehicles in which players can enter. The map is largely symmetrical and has two-storey houses with garages and a rear courtyard. The center of the track is a patio and includes some parked cars. The
teams start in the back yards of the houses and the action takes place in the central vacant lot. A bomb explodes in the end of each game. The map made its first appearance in the seventh title of the Call of Duty series, and because of its success it continued to appear in the next two titles with minor changes. It is considered one of the most widespread and successful runs of Call Of Duty justifying its multiple options in tournaments.
Dimitris Dimitriadis
game developer
Girl Sur mesure
2o+20 for the 20 years of the Museum of chilren art Athens 2015 Metrologos Owl art space (2006-2015)
2o+20 for the 20 years of the Museum of chilren art Athens 2015 Metrologos Owl art space (2006-2015)
Escape
Byzantine Museum Athens 2014
Byzantine Museum Athens 2014
sarracenia obscura / passiflora mirabilis batagianni gallery athens 2013
Στην προηγούμενη έκθεση της Γεωργίας Δαμοπούλου Kamikazee and Cherry Blossoms τα κλωνάρια από τις ανθισμένες κερασιές αναπαριστούν το εφήμερο, την ευθραυστότητα της ύπαρξης. Σχεδιασμένα αριστοτεχνικά, διακλαδίζονται πάνω στην επιφάνεια του ξύλου ή του λευκού χαρτιού. Οι καμικάζι, από την πλευρά τους, παραμένουν αθέατοι μέσα στα ημιδιάφανα αεροπλάνα τους. Η παρουσία τους λανθάνει, υποδηλώνεται μόνο μέσα από τον κίνδυνο που ενσαρκώνουν.
Στην παρούσα έκθεση, Sarracenia obscurα / Passiflora mirabilis όπου ο τίτλος φέρνει και πάλι σε σύζευξη δύο αντιστικτικούς όρους, η φύση είναι και πάλι παρούσα. Αυτή τη φορά όμως εμφανίζεται αμφίσημη, συμπυκνώνοντας τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά της ύπαρξης, «αγγελικό και μαύρο φως», που θα έλεγε κι ο ποιητής, το θαυμαστό και το τερατώδες. Ένα φυτικό μοτίβο αποτελεί το leit motiv που επανέρχεται σε όλα τα σχέδια, επίμονα, σαν αδιόρατη απειλή. Δεν είναι σαφές αν περικυκλώνει τις μορφές απ’ έξω, σαν αναρριχητικό, ή αν εξαπλώνεται σαν ιστός που αναδύεται από το εσωτερικό των μορφών. Ανατρέχοντας και πάλι στον τίτλο, συναντάμε τα παραποιημένα ονόματα δυο σαρκοβόρων φυτών. Αυτή τη φορά, σε όλα τα σχέδια υπάρχουν ανθρώπινες φιγούρες, που το μοτίβο τις «αγκαλιάζει», περιελίσσεται γύρω από κάποιο μέλος του σώματός τους, είναι μόνοι, σε παράξενες στάσεις μέσα σε άδειο χώρο, ή με κάποιο αντικείμενο. Μοιάζουν παγιδευμένοι μέσα στην εικόνα, σε χωρικό κενό και χρόνο απροσδιόριστο, χωρίς σταθερές και σημεία αναφοράς. Ανερμάτιστοι, δεν ξέρεις αν θα τους έπαιρνε ο αέρας, αν αυτό το μαύρο δίχτυ δε ρίζωνε γύρω και πάνω τους. Φαίνονται ξαφνιασμένοι. Οι κινήσεις τους δίνουν την αίσθηση ότι είναι σπασμωδικές. Αμφίβολο αν θα παροξυνθούν ή θα «μαρμαρώσουν»… Σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία, το όνειρο είναι ο «φύλακας» του ύπνου. Όταν αποτυγχάνει να εκπληρώσει τη λειτουργία του, το όνειρο «γυρίζει» σε εφιάλτη. Το πραγματικό διαπερνά την οθόνη του φαντασιακού, η «εισβολή» του τραυματικού στη σκηνή του ονείρου οδηγεί στην αφύπνιση. Τα πρόσωπα στα σχέδια της Γεωργίας Δαμοπούλου θα μπορούσαν να είναι υπνοβάτες, που ενδέχεται ανά πάσα στιγμή να ξυπνήσουν μέσα σ’ έναν ανησυχητικό κόσμο. Θα μπορούσαν και να είναι ήρωες σε μύθους μεταμόρφωσης, όπως η νύμφη που ο Απόλλωνας την έκανε δάφνη, καθώς ο ιστός που πλέκεται γύρω από τα μέλη τους φαίνεται σαν να τα «τρώει», αφομοιώνοντάς τα ή μετατρέποντάς τα σε κάτι άλλο…Σε κάθε περίπτωση, η έκθεση αυτή της Γεωργίας Δαμοπούλου, μολονότι υφολογικά συγγενής με την προηγούμενη - καθώς κυριαρχεί ένα σύνθετο σχεδιαστικό μοτίβο διακριτό από τη ζωγραφική επιφάνεια, είναι λιγότερο «αφηγηματική» από όλες ίσως τις προηγούμενες εκθέσεις της καλλιτέχνιδος. Διαθέτει, ωστόσο, μια ιδιότυπη αφηγηματικότητα. Θα μπορούσε να πει κανείς, μια αφηγηματικότητα «σιωπηλή», σαν νυχτερινό τοπίο ή πρωινό όνειρο… Δρ. Aμαλία Ατσαλάκη Ψυχολόγος -Ψυχοθεραπεύτρια μέσω τέχνης Το σχοινάκι*
Το πάντρεμα των τεχνών είναι μια τακτική ευρέως εφαρμοσμένη και σημαντική τόσο για την εξέλιξη της κάθε μορφής τέχνης όσο και για το σύνολο της τέχνης και την αναγκαιότητα ύπαρξης αυτής. Στις περισσότερες περιπτώσεις η ζωγραφική και η γλυπτική και πιο πρόσφατα το βίντεο και η φωτογραφία χρησιμοποιούνται ως συμπληρωματικά στοιχεία σε θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις. Από την άλλη πλευρά η ζωγραφική ενσωμάτωσε με μεγάλη επιτυχία τη γραφή, το κείμενο, τη λέξη στο δικό της «κάδρο». Στην περίπτωση συνύπαρξης αυτοσχέδιου χορού και μηχανικού, γρήγορου, στιγμιαίου σχεδίου οι δράσεις του Δημοσθένη Δαββέτα και του Χρήστου Αλαβέρα είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα ανάμεσα σε άλλα όπου το μοντέλο/χορεύτρια και όχι το στατικό μοντέλο του εργαστηρίου, αυτοσχεδιάζει και ο ζωγράφος αποτυπώνει τη φευγαλέα στιγμή/κίνηση. Σε μία αντίστοιχη προσπάθεια που ο ζωγράφος προσπαθεί να αποθανατίσει στον καμβά του τη φωτιά και τη δυναμική της. Κινούμενη σε αυτό το σκεπτικό αλλά απελευθερωμένη από το μοντέλο/χορεύτρια η Γεωργία Δαμοπούλου χρησιμοποιεί τα αναρριχητικά φυτά, ως το «σχοινάκι» της χορογραφίας. Η καλλιτέχνιδα σχεδιάζει και το σχέδιο απελευθερωμένο από την αγωνία να αδράξει τη φευγαλέα κίνηση, απελευθερώνεται. Το αποτέλεσμα είναι μία σιωπηλή έκρηξη χορού όπου ένταση και δυναμική ταυτόχρονα με γαλήνη και ηρεμία διακρίνονται στα σώματα. Η ηρεμία του χορευτή που έχει καλά δουλεμένη τη χορογραφία του και κινείται με αυτοπεποίθηση, αβίαστα, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή όντας στο όριο συνειδητού/ασυνείδητου. Το σώμα ξεκινώντας από το πάτωμα/γη, ανασηκώνεται με αργές και νωχελικές κινήσεις βρίσκει τον άλλο του εαυτό και μετά ανεβαίνοντας σε μία σκάλα πέφτει ανάσκελα για να επιστρέψει στη μητέρα/γη. Οδηγός σε αυτήν την διαδικασία είναι το σχοινάκι/αναρριχητικό φυτό το οποίο φαινομενικά άλλοτε αγαλλιάζει, άλλοτε σπρώχνει και άλλοτε τραβάει το μοντέλο όμως στην πραγματικότητα απλά οριοθετεί τις κινήσεις της φιγούρας. Άραγε το ενάμιση λεπτό μοναδικής μουσικής του Thom Hanreich, το «Pina», συνοδεύει την κίνηση αυτών των φιγούρων ; *όρος που χρησιμοποιείται μεταφορικά στο σύγχρονο χορό Mαρίνα Αθανασιάδου Ιστορικός τέχνης-Mουσειολόγος Εσωτερικές διαπλοκές στην τέχνη Είναι τύχη να παρακολουθεί κάποιος τους εξελικτικούς δρόμους που ανοίγει ένας εικαστικός καλλιτέχνης, τους οποίους διανύει κάθε φορά το έργο του, προκειμένου να φτάσει σ' εκείνα τα υψίπεδα της τέχνης, όπου η ύπαρξη διανοείται και ενοράται μαζί τη μύχια λειτουργία της ουσίας της. Παρατηρεί το σχεδιασμό, τις ιδέες του, τα υλικά, τη φόρμα. Στο δρόμο που μας άνοιξε η Γεωργία Δαμοπούλου, με την παρουσίαση της τελευταίας δημιουργίας της, συναντάμε μοναχικές ανθρώπινες φιγούρες σε καίρια στιγμιότυπα της προσωπικής τους διαδρομής. Διαπλέκονται όλοι με έναν σκοτεινό ιστό σε σχήμα λουλουδιού, που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως αντίπαλος, σύντροφος, ή ο άλλος τους εαυτός, εναγκαλισμός με τη ζωή, τη δημιουργία, το θάνατο, μια σκιά, ένας ευλογημένος δαίμονας, όπως θα λέγαμε καλύτερα, ανάλογος με τον όφι του παραδείσου, που άλλους κινητοποιεί, άλλους απειλεί και κάποιους τους εξουθενώνει. Δαιμονικό στοιχείο απαραίτητο όσο και αναγκαίο, κατά την άποψή μας, για να επισημανθεί στον πίνακα η διαφορετικότητα, μεσ' απ' την απεικόνιση της εγρήγορσης, της απάθειας, της παράδοσης, της ανάτασης, της γαλήνης, του φόβου. Μ' αυτόν το δαίμονα επιβάλλεται ν' αντιπαρατεθούν· αυτόν χρειάζεται να εξιχνιάσουν. Μέσα στη μαύρη, όμως, πυκνότητα του ασυνειδήτου δεν κρύβονται και οι βαθύτερες αλήθειες μας; Μόνο η φιγούρα του παιδιού δείχνει να μην έρχεται, προς το παρόν, σε επαφή μαζί του. Εκείνο βιώνει την αθωότητα της άγνοιας. Αλλά ο ιστός παραμονεύει την ενηλικίωσή του, σε μικρή απόσταση, ακριβώς πάνω απ' το κεφάλι του. Αξιοσημείωτο είναι δε, το υλικό που χρησιμοποίησε η δημιουργός για να δώσει μορφή στο παράξενο αυτό κόσμημα: ένα ανθεκτικό πλαστικό της εποχής μας. Τέλος, δε θεωρούμε καθόλου τυχαίο το ότι η πλειονότητα των γυναικείων μορφών αποπνέει μεγαλύτερη ζωτική ενέργεια, σε σχέση με τις ανδρικές οι οποίες συνήθως υπνοβατούν, παραδίνονται ή παραπέουν. Η τέχνη αναγνωρίζει στη γυναίκα, γι' άλλη μια φορά, ουσιαστικότερη συμβολή στο ανθρώπινο γίγνεσθαι. Στις κινήσεις της διαφαίνεται έντονο ψυχικό σθένος, αποφασιστικότητα, ελευθερία, ενάργεια, χαρακτηριστικά που της επιτρέπουν να καταδυθεί ευκολότερα στο άγνωστο, να το ανασύρει στην επιφάνεια και να συγκρουστεί μαζί του. Η Γεωργία Δαμοπούλου μάς εκπλήσσει κάθε φορά με το ταλέντο και τις πρωτοποριακές ιδέες της. Πιστεύουμε πως θα συνεχίσει να μας τροφοδοτεί πνευματικά, και στο μέλλον, με δημιουργίες ανάλογης ποιότητας. Λενέτα Στράνη Συγγραφέας In Georgia Damopoulou’s previous exhibit, entitled Kamikazee and Cherry Blossoms, the blossoms represent the ephemeral quality and fragility of existence. Drawn expertly, the blossom-laden branches spread across the surface of wood or white paper. The Kamikazees, on their side, remain invisible or hidden from view inside their semi-transparent airplanes. Their presence is manifested only through the danger they represent. In the present exhibition, Saraccenia obscura/Passiflora Mirabilis, where the title again joins opposing terms, nature is also present. This time, however, nature appears to be ambiguous, juxtaposing the bright and dark sides of existence: “angelic and dark light,” as the poet would say; the miraculous and the monstrous. The “leit motif” consists of a plant or vegetation theme, which is repeated insistently in all the designs like an unseen threat. It’s not clear if it surrounds the figures from the outside like a vine, or if it spreads like a web which surfaces from the interior of the forms. Returning quickly again to the title, we see the altered names of “two carnivorous plants.” This time in all the designs, we see human figures, who are embraced by the motif, which is wrapped around some body part; either alone in contorted positions within an empty space or in conjunction with an object. They seem frozen in the void; in unidentifiable time without any stable points of reference. The figures are adrift; we don’t know, without that black net wrapped around them, if the wind might blow them away. They seem startled. Their movements give the impression of being spasmodic. We don’t know if they will speed up or freeze. According to psychoanalytic theory, the dream is the “watchman” of sleep. When he fails to execute his job, the dream turns into a nightmare. Reality penetrates the screen of fantasy. The invasion of the traumatic dream scene leads to awakening. The people in the designs of Georgia Damopoulou might be sleepwalkers who may at any moment wake up inside a troubled world. They might also be heroes in myths about metamorphosis, like the nymph who Apollo turned into Daphne; as the web, which is woven around their limbs, seems as if it will devour them or transform them into something else. In any case, this exhibit of Georgia Damopoulou, even though it is related to previous exhibits in tone, or demeanor, is less explicit than her earlier work. All are dominated by a complex design motif on the drawing surface, but these new pieces possess unique qualities. We could say they have their own silent expression, like a nightscape or a morning dream. Amalia Atsalaki Clinical Psychologist PhD Art Therapist To schinaki* The marriage of the arts is a widely applied and meaningful tactic, as much for the development of each individual art form, as for the whole of art and the necessity of its existence. In most cases, painting and sculpture and, more recently, video and photography, are used as ancillary elements in theatrical and dance productions. On the other hand, painting has incorporated writing, text, and the word within its own “frame”. Concerning the work of Dimosthenes Davettas and Christos Alaveras, one sees the interaction of improvisational dancing and mechanical, rapid, instantaneous drawing. These are characteristic examples, among others, in which the model/dancer (not the static model of the studio) improvises, and the painter captures the fleeting moment/movement. The dance corresponds to the painter’s attempt to immortalize the fire and its dynamics on his canvas. Operating within this framework but liberated from the model/dancer, Georgia Damopoulou uses the climbing vines as the “schinaki” of the dancer. The artist draws and the drawing, itself, is released from the agony of capturing the fleeting moment. The result is a silent explosion of dance, in which intensity and power, simultaneous with peace and calm, are evident in the bodies. The calmness of the dancer, who has well-rehearsed his choreography and moves with self-assurance, effortlessly, enjoying every moment, exists on the border between consciousness and unconsciousness. The body, starting from the floor/earth and rising up with slow, lethargic motions, finds its alter-ego and, after ascending a ladder, falls backwards to return to its mother/earth. The guide to this process is the “schinaki”/climbing vine, which alternately embraces and repels, and sometimes pulls, the model; however, in reality, simply defines the motions of the figure. Do you suppose that one and a half minutes of Thom Hanreich’s unique music, the “Pina”, accompanies the movement of those figures? *term used metaphorically in Greek modern dance Marina Athanasiadou Art historian -museologist |
|
kamikaze & cherry blossoms, Batagianni Gallery, 2009
the sleeping lady 2006 (Συλλογή Εμφιετζόγλου)
κώδικας τέχνης ένας εικαστικός αναγραμματισμός ianos 2006
invest hommage a Louise Bourgeois state museum of contemporary art Thessaloniki 2006
με αφορμή το aids 2006
fabric, zina athanasiadou gallery, 2005